Tramcolumn 172

LAAT JE TRANEN MAAR DE VRIJE LOOP (071012)
Foto's van Tom Mulder tenzij anders vermeld
tommulder@amsterdamsetrams.nl

Terwijl we met z地 allen nog dagelijks, in gedachten, genieten van de 80 blauwe wagens willen we er eigenlijk niet aan denken dat de meeste blauwen ons al zo地 45 jaar geleden verlieten. Op een enkele museumtram na. Het was in de 60s ook niet zo, dat de blauwe serie van de een op de andere dag er plotseling niet meer was.

Dat maakte het juist zo erg. Je wist, dat ze tenslotte allemaal (op een heel enkele museale uitzondering na) tot het verleden zouden horen. Deze pijnlijke gebeurtenissen hadden eerder ook al meerde malen plaatsgevonden. Zonder rekening te houden met de nabestaanden. Die emotie was er ook na het verdwijnen van de Unions, de grootbordessers en de Utrechtenaren. Maar het gold in mindere mate ook voor de drie-assers en de gelede wagens. Die serienamen zijn maar enkele woorden. Maar het aantal gesloopte tramwagens was bijna misdadig.

Het liep in de honderden zo niet duizenden. Dat zag je alleen al aan de foto痴 van de sloopterreinen, binnen en buiten de stad, met heel veel afgedankte tramwagens. Tijdens het slopen leek er geen einde te komen aan die slachtpartijen. In Den Haag bijvoorbeeld was zo地 slooppartij nog heviger omdat de trams van de buitenlijnen eerst in de fik werden gestoken. Vreselijk! En iedere keer zag je je favoriete nummers voorbij komen en verdwijnen. Nou was het afscheid van oude trams niet uitsluitend van toepassing op trams van vroeger, maar ook op de enorm grote aantallen gelede wagens zo地 10 jaar geleden.

Hun gewelddadige afscheid had eigenlijk hetzelfde effekt. Omdat wij de trambelangstellenden deze trams decennia lang hadden gevolgd en je ze dan plotseling aan hun einde ziet komen. Er zou eigenlijk een politieverbod op het slopen van trams moeten komen. Als dat dan toch zou gebeuren, zouden trams zeker niet op hun kant moeten liggen. Want een tram blijft een tram! Wat bijna net zo erg is als een gesloopte tram is een foto van een gesloopte of te slopen tram.

Zelfs een gesloopte drieasser ziet er dan zielig uit. Zeker als ze op elkaar zijn gestapeld. Het vervelendst is als je een wagen van een serie nog door Amsterdam ziet huppelen, terwijl een seriegenoot de laatste adem heeft uitgeblazen. Voor ons de hobbyisten leefde iedere tram! Ze hadden ook allemaal een eigen karakter. De ene wagen was sneller dan een soortgenoot. Dat gold al bij de blauwe wagens en herhaalde zich bij de gelede wagens. Er was 鳬n uitzondering! De drieassers. Heb jij wel eens een snelle drieasser gezien? Direct even de krant bellen! De 725-ers waren ook weer bijzonder. Het leek/scheen of ze 疝lemaal van slechte kwaliteit waren. Je hoefde ze bijna niet te slopen! Ze vielen als het ware vanzelf uit elkaar. De meesten van ons weten het nog allemaal.

Ook dat de trams uiteraard spiksplinternieuw in Amsterdam arriveerden. En de nieuwe wagens waren niet te vergelijken met het bestaande materieel. Het gekke is dat hobbyisten in grote getale op zo地 spiksplinternieuwe tram zaten te wachten. Als ze dan met zo地 nieuwe wagen waren meegereden, zag je de tramfreaks misschien pas weer als diezelfde trams aan het einde van zijn 40 jarige loopbaan waren gekomen. Het meest wonderlijke was toen tegen het eind van de vorige eeuw veel gelede wagens in de nieuwe blauw-witte kleur op straat verschenen. Ze zagen er mooier uit dan toen ze nieuw waren rond 1960. Nog geen 5 jaar later waren die pas prachtig geschilderde trams alweer gesloopt. Ja, er overleefde slechts een enkele museumtram deze langdurige tramoorlog.

 

<< terug naar index Tramcolumns

volgende column >>

laat een berichtje achter