|
Tramcolumn
146
LIJN 27
HERINNERINGEN (290112)
Alle foto's van Tom Mulder tenzij anders
vermeld
tommulder@amsterdamsetrams.nl
Ondanks de beperkte rijtijden van de trotse
spitstramlijn 27, alleen maandag tot en met vrijdag in de spits
(7.00-9.30 en 16.30-18.00), was deze lijn een tramlijn waar je
eigenlijk alleen maar van kon dromen. Natuurlijk waren wij, de ultieme
immer zwevende tramfreaks, nog steeds de schrik niet te boven van de
komst van de ongelofelijke hobbylijnen 17 en 27.
GVB 473 op lijn 27 - Stationsplein
Nog niet trouwens, hoewel er maar een lijn
over is. Het lijncijfer was bijzonder, de lijnkleuren waren (bijna)
bijzonder en het materieel was exceptioneel: 8 stellen met (in het
begin) de oudste blauwen. Het was een rijdend museum. De twee drieassige
stellen van het begin, en uitsluitend in de ochtendspits, namen we op de
koop toe. Daar kwam nog bij dat de passagiers voor de oude stad in de
avondspits niet eens officieel toegang hadden in de dubbelgelede wagens
van lijn 17.
GVB dubbelgelede 659 op lijn 17 - Stationsplein
foto: collectie Tim Castricum -
website
Een tekst in de richtingfilm liet dat heel
duidelijk zien. Zou je nu eens voor moeten komen! De passagiers zouden
het GVB-personeel uitlachen en hen onmiddellijk een proces aan doen!
Iedere dag droomden wij weg als de lijn 27-blauwen luidkrijsend, piepend
en bellend hun aanwezigheid nog eens extra benadrukten. Het gekke van de
tramhobbyisten was, dat zij genoten van de blauwen maar er bijna nooit
inzaten. Dus daar gingen die fraaie wagennummers uit 1929-1930! Ik ken
geen hobbyisten meer, die die jaren’30-dagen bewust hebben meegemaakt.
Sorry. Maar hoe zouden zij toen hebben gereageerd?
GVB 419 op lijn 27 - Rozengracht
Ik weet wel, dat ik op weg naar mijn werk
eerst lijn 17 in Slotervaart nam en op het Surinameplein vanzelfsprekend
overstapte op lijn 27! Dan rende ik naar het speciale eindpuntspoor op
de Hoofdweg, dat in de zomer van 1962 werd aangelegd en later weer werd
opgebroken. Op het lijn 27-tramstel stonden iedere keer (echt dagelijks)
dezelfde Amsterdammers, die die plek waarschijnlijk net zo bijzonder
vonden als ik. Vlak bij de bestuurder en op de kop van de motorwagen.
GVB 430 op lijn 27 - Surinameplein
Als zij er eerder waren dan ik, kringelde
boven mijn hoofd de rook! Maar ik stond toch iedere dag op een blauwe
wagen, terwijl je het afscheid van de blauwen geruisloos (?) dichterbij
hoorde komen. Ik deed eigenlijk bijvoorbaat al geen oog meer dicht. Het
mooie van de lijn 27-wagens op de Hoofdweg waren de vertrektijden, die
alleen geldig leken als er net een spiksplinternieuwe lijn 17-tram was
gepasseerd. Een niet zo vol voorbalkon was aangenamer dan een volgeladen
lijn 27.
GVB 432 op lijn 27 - Surinameplein
De lijn 27-wagens had nog iets moois. Vaak
reden de zwakke broeders, 416-435, op lijn 27. Alles zag er ook ouder
uit door de oude voorbalkonkleuren van de handgrepen, die bij de wel
geschilderde blauwen allemaal wit waren in plaats van origineel koper.
Als je op de Hoofdweg op een halte stond te wachten, zag je in de verte
al óf de stroomafnemer van een dubbelgelede van lijn 17 óf de
schitterende beugel van een blauwe wagen met het feestelijke en grote
lijncijfer 27. Het was net niet echt! Natuurlijk was het een
teleurstelling toen het GVB ging experimenteren met ‘drieassige
treinen’. Waarvan de motorwagens ook nog gedeeltelijk een speciale rode
kleur kregen omdat de conducteurs ontbraken. Toen was de toekomst al een
beetje werkelijkheid geworden. En wist je ook, dat die minder feestelijk
zou verlopen dan de eerste jaren van lijn 27. Om maar niet verder terug
te denken aan de droevig verlopen jaren van het ongelofelijke tramwonder
dat lijn 27 heette. Lopen sprookjes altijd slecht af?
Eventuele fouten voorbehouden
(red.)
 laat een berichtje achter |
